ذهن زیبا به خط پایان رسید

مجتبی جباری خیلی زودتر از آنچه تصورش را بکنید در فوتبال ایران چهره شد. شاید به خاطر حرف های بی پروا و علاقه ای که خبرنگاران به او داشتند. او ناپخته و جذاب در هر مصاحبه تیترهای عجیبی می داد و به راحتی مربیان خود را زیرسوال می برد. کاری که بعدها هم انجام داد اگرچه خیلی زود فهمید که باید از تعداد گفت و گوها کم کند و تمرکزش را روی فوتبال بگذارد.
جباری که از تیم پرستاره امید استقلال به فوتبال ایران معرفی شده بود خیلی زود به جمع آبی ها برگشت و در اولین فصل حضور در استقلال با امیر قلعه نویی قهرمان لیگ ایران شد. آن هم در شرایطی که پاس های خیرکننده و نبض دهی او به بازی، وی را تبدیل به مورد علاقه ترین ستاره آن روزها کرد، بازیکنی که همه علاقه داشتند در جام جهانی ۲۰۰۶ بدرخشد. با این حال او در اردوی تیم ملی دچار آسیب دیدگی رباط صلیبی شد تا اولین صدمه دیدگی جدی خود را تجربه کند؛ اتفاقی که بعدها تبدیل به مهمترین مشکل او در دوران فوتبال حرفه ای اش شد.

جباری با بدن نه چندان قدرتمند با شباهت هایی شبیه به محرم نویدکیا، چه از نظر بازی و چه از نظر تعداد مصدومیت اگرچه در رده باشگاهی کماکان می درخشید اما در تیم ملی کمتر حضوری جدی و نمایان داشت. با این حال سبک خاص و شکل بازی او، جباری را کماکان جزو بهترین ها قرار می داد. جباری که با استقلال قهرمان ایران شده بود با وجود حضور در اردوی تیم ملی زیرنظر کی روش و بازی های خوب در مرحله اول مقدماتی در نهایت از صف نفرات او کنار رفت تا برای پایان دوران فوتبال باشگاهی به قطر برود. جایی که به نظر قدرش را می دانستند …
حالا جباری بعد از ۴ سال حضور در فوتبال باشگاهی قطر و افزایش سن به صورت طبیعی باید بازار فوتبال این کشور را ترک کند. او که قطعا و با وجود همه تفاوت ها دوست داشته دوران حرفه ایش را در استقلال به پایان برساند، با حرف های جسته و گریخته مربیان و مدیران حالا با این حقیقت مواجه است که استقلال جوان و جنگنده نیازی به حضور وی ندارد. این تصمیم به دلیل محدودیت ها و البته سابقه ای است که او در ذهن کادرفنی استقلال دارد.

اگر جباری که یک فصل از استقلال به سپاهان کوشید و دوران سختی را سپری کرد دوباره پیراهن تیم دیگری را نپوشد، قاعدتا در بازگشت به ایران از فوتبال کنار خواهد رفت. پایانی که برای هر فوتبالیست بزرگ و کوچکی پیش می آید حتی اگر مجتبی جباری باشد و آن ذهن زیبا که شاید اگر در کشور دیگری به دنیا می آمد می توانست یکی از مهمترین فوتبالیست های دوره خودش باشد.
او ستاره دیگری از نسلی است که دوران اوج آنها در حوالی جام جهانی ۲۰۰۶ تعریف می شود. از آن جمع آرش برهانی، رضا عنایتی، هادی عقیلی، جواد نکونام و … از دنیای فوتبال حرفه ای کنار کشیده اند.